Category: Journaling & Reflection

จากประสบการณ์สอนการเขียน journal และ reflective writing พบว่ามี 3 เรื่องหลักๆที่ส่วนมากติดอยู่ มีทั้งอยาก แต่ยังไม่เริ่มเลย หรืออาจจะเริ่มเขียนแล้ว แต่ไปต่อไม่จบคอร์ส ซึ่งทั้งหมดนี้ถ้าให้พูดหลวมๆ ก็คือ เอาชนะความรู้สึกตัวเองไม่ได้

1. ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เขียนไม่เป็น ไม่ถนัด
2. ไม่สม่ำเสมอ ไม่มีแรงจูงใจในการลงมือเขียนต่อเนื่อง
3. กังวลและกลัว
4. เราจะเอาชนะความรู้สึกเหล่านี้ได้อย่างไร?

ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เขียนไม่เป็น ไม่ถนัด

อยากเริ่ม แต่ยังไม่ลงมือทำ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง ต้องใช้สมุดแบบไหน ใช้โมเดลไหน จะทำได้ดีไหม แล้วทำได้ดีมันต้องเป็นยังไง เราเขียนไม่เก่งหรอก จะมีเสียงเหล่านี้อยู่ในหัว

ไม่รู้จะเขียนอะไร ก็วันๆไม่ได้ทำอะไรมาก มีชีวิตเป็น routine มันก็เหมือนเดิมทุกวัน จะเริ่มประโยคแรกยังไงดี ควรเขียนหัวข้ออะไรก่อน อะไรสำคัญหรือไม่สำคัญ แล้วต้องเขียนเฉพาะเรื่องสำคัญไหม

ศึกษามาเยอะมาก มีข้อมูลเยอะ อุปกรณ์เยอะ มีข้อมูลครบหมดทั้งรูปแบบการเขียน เทคนิคการเขียน มีโน้ตบุ๊ค, goalbook, digital template มีครบหมด มีความสับสน จะเริ่มแบบไหนดี จะใช้วิธีไหนดี

ไม่สม่ำเสมอ ไม่มีแรงจูงใจในการลงมือเขียนต่อเนื่อง

เขียนแล้วรู้สึกดี แต่ไม่ได้ทำต่อเนื่อง เพราะไม่ได้เห็นผลทันใจ ไถโทรศัพท์ให้ความเพลิดเพลินมากกว่า กะว่าจะเขียนตอนเช้า แต่หยิบโทรศัพท์มาไถก่อน แล้วก็ยาว จนหมดเวลา ต้องรีบไปทำอย่างอื่น ก็เลยเขียนๆหยุดๆ

ไม่อยากคิด ไม่อยากเผชิญหน้า เพราะการเขียนต้องใช้ความพยายามมากกว่าอย่างอื่น ถ้ามีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่าหรือเร่งด่วนกว่าก็พร้อมจะผลัดการเขียนออกไปก่อน

กังวลและกลัว

กลัวความรู้สึกตัวเอง ไม่อยากลงลึกกับตัวเอง ไม่อยากสนใจด้านอ่อนไหว ไม่อยากไปพบเจอเรื่องราวภายใน ไม่อยากเจอกับความคิดความรู้สึกเหล่านั้น

อันนี้เราเคยเป็น ไม่ชอบแสดงความรู้สึก ถึงแม้จะเป็นการเขียนก็ตาม เราเคยรู้สึกว่าการแสดงความรู้สึกมันเป็นเรื่องที่น่าอายที่จะให้ใครเห็นความอ่อนแอ

กลัวว่าใครจะมาเจอ กลัวว่าใครมาอ่าน รู้สึกไม่ปลอดภัย หรือกังวลว่าอาจจะถูกมองว่าไร้สาระ ไม่กล้าเขียนอย่างที่เป็นตัวเองจริงๆ

ไม่มีเวลา ไม่มีเวลาเขียนเลย ชีวิตประจำวันก็ยุ่งมากๆแล้ว รีบตื่น รีบออกจากบ้านไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อย

เราจะเอาชนะความรู้สึกเหล่านี้ได้อย่างไร?

เริ่มต้นเขียนสั้นๆ ตอบสั้นๆก่อนได้ เพื่อให้คุ้นเคยกับการเขียน ขอแค่ให้เขียนให้ได้ทุกวัน ไม่กี่ประโยคก็ยังดี (หลังจากนั้นก็ขยับ step ต่อไปเป็น short form จนถึง long form) เพื่อขอให้มีความเชื่อก่อนว่าเราทำได้ ยิ่งทำไปทุกวัน ยิ่งเชื่อในตัวเอง เมื่อความเชื่อเปลี่ยน พฤติกรรมและความรู้สึกจะเปลี่ยนตาม

เลือกมาสักอย่างนึง แล้วลงมือทำ ทำไปเรื่อยๆ แล้วค่อยๆปรับ ต้องลองก่อน แล้วจะรู้ว่าอะไรใช่ อะไรไม่ใช่ ถ้ามัวแต่คิดอยู่ในหัวว่าแบบไหนดี ก็จะไม่ได้ลงมือทำสักที กำหนดเวลาที่แน่นอน ว่าเวลานี้จะเป็นของฉันกับ journal เท่านั้น เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน เช่นของเราจะเป็นตอนเช้าตื่นมา ถ้ายังเขียน journal ไม่เสร็จ จะไม่ทำอย่างอื่น และก่อนนอนเช่นกัน เราไม่เอาโทรศัพท์เข้าห้องนอน จะเขียน journal เป็นอย่างสุดท้ายก่อนนอนหลับเพื่อจบวัน

ยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบในตัวเอง ถ้าใครจะบอกว่าจะทำอะไรแล้วมันต้องดี แล้วแบบไหนดีที่สุด เราโคตรเข้าใจคุณเลย เพราะเราเคยเป็น และบางครั้งก็ยังเป็นอยู่ พอเราเริ่มจะดิ่ง เริ่มหลงไปกับมันเยอะ มันสูบเวลาเราเยอะมาก จนเราต้องบอกตัวเอง ว่าหน้าที่เราตอนนี้คือต้องทำอะไรให้เสร็จ ก็ทำให้เสร็จ พอ แล้วมันก็ดีพอ